Wanderlust

“Weet je niet wat je wil doen? Ga gewoon lekker een jaartje reizen!” of “Je bent nu nog jong, dus probeer veel te zien van de wereld!”. Het hele internet staat vol met dit soort adviezen, en om mij heen hoor ik het ook constant. Really? Was het maar zo makkelijk. Misschien ben ik gewoon negatiever ingesteld, maar zo makkelijk is het niet om zo maar te vertrekken naar het buitenland. Bij mij komen er dan meteen allemaal “ja-maar” gedachten om hoog. Waarheen? Wat moet ik dan met mijn appartementje? Ik kan toch niet zomaar mijn vriend voor een lange tijd achterlaten? En misschien wel het grootste punt, hoe ga ik dat ooit betalen?

Het is een enorm frustrerende tegenstelling. Aan de ene kant heb ik een vrij duidelijke droom, iets dat no matter what nog een wil doen in mijn leven. Gewoon een backpack inpakken en gaan, het liefst voor een aantal jaar, en de hele wereld zien. Aan de andere kant klinkt het zo onrealistisch, zo onbereikbaar. Wanneer ik verhalen van andere hoor die dat wel hebben bereikt kan ik dat enorm bewonderen, maar wordt ik er stiekem ook een beetje jaloers van.

Als ik terug denk aan de leukste dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt, de tijden dat ik me het meest gelukkig voelde, zijn dat de reizen die ik tot nu toe heb mogen maken. Dan denk ik aan mijn uitwisseling, waardoor ik een half jaar ik Griekenland heb kunnen wonen, aan de roadtrip door Portugal die ik deze zomer maakte met mijn vriend, en aan de andere plekken die ik al heb kunnen ontdekken. Voor mij is dit zo belangrijk, en ik kan me niet voorstellen dat ik heel mijn leven vast op één plek zal moeten zitten.

Toch heb ik op dit moment niet echt een andere keuze. Ik kan gelukkig wel af en toe een korter tripje plannen, maar de grote wereldreis waar ik van droom zal ik nog even moeten uitstellen. Toch hoop ik dat het allemaal niet zo onbereikbaar is als het lijkt, en dat ik hier ooit zal kunnen schrijven over alles wat ik van de wereld heb gezien.